Aan de koffie tafel ontstonden altijd de mooiste verhalen, weet niet of ze waar zijn, maar ze waren in elk geval zeer de moeite waard.

Tot circa 1990, ik weet niet meer exact het jaartal, werd de functie van ambulancechauffeur vervuld door de brandweer. En dat leverde prachtige koffietafel verhalen op.

Een brandwacht had ambu-dienst gehad en tijdens de dienst moesten zijn naar een reanimatie in een van de Utrechtse volksbuurten. Zoals elke stad kent Utrecht ook specifieke wijken waar de bewoners zo hun eigen sociale omgangsregels hadden. Wat voor elke buurt gold is dat zij het hart op de tong hadden, máár met een klein hartje. Dus ook hier!

Aangekomen op het adres in een van de Utrechtse volksbuurten werden zij emotioneel ontvangen door de familieleden van de bewoner. Op z’n plat Utrechts werd verteld dat “De Neus”, blijkbaar de bijnaam van de patiënt, boven op bed lag en het niet meer deed. En dat zij, het ambulancepersoneel, er voor moesten zorgen dat hij het wél weer ging doen! En, o wee als dat niet zou lukken, dan zwaaide er wat. Dit soort dreigementen kon je maar beter serieus nemen in die wijken.

Dus de brandwacht met de pleeg, afkorting voor verpleegkundige, naar boven via een smal trapje. De brandwacht zei nog tegen de pleeg: “Als we hier vanaf moeten met de patiënt, hebben we nog een uitdaging”. “Eerst maar eens kijken of we hem weer aan de gang krijgen” zei de pleeg. De familie kreeg het advies om beneden te blijven, “Dan kunnen we beter voor hem zorgen” zei de pleeg nog voor hij de trap op liep.

Boven aangekomen was al snel duidelijke, “De Neus” was overleden. “Daar krijgen we geen leven meer in” mompelde de pleeg. “En nu” zei de brandwacht. “We worden gelynchte als we beneden komen”.

De pleeg en de brandwacht hebben een uur naast de dode “Neus” op bed gezeten in de angst dat ze het slechte nieuws moesten gaan brengen. Uiteindelijk hebben zij alle moet bij elkaar verzameld en de familie ingelicht. En die reageerde vol bewondering dat zij een uur hun best hadden gedaan om het leven van “De Neus” te redden. Dat dit niet gelukt was, was niet hun schuld maar het lot.

Nog trillend van angst is de procedure voor het ophalen van het lichaam in gang gezet en zijn de pleeg en de brandwacht weer naar de volgende inzet gestuurd.